Kwiatkowice – wieś położona we wschodniej części gminy, granicząca z jednej strony z rzeką Kaczawą , niedaleko jej ujścia do Odry, z drugiej z kompleksem leśnym. Kwiatkowice  zamieszkuje 315 mieszkańców, z których zdecydowana większość znajduje zatrudnienie poza rolnictwem. We wsi znajduje się kościół pw. św. Jadwigi wzniesiony  początkiem XVIII w. z przykościelnym cmentarzem, świetlica wiejska, sklep, kilka zakładów usługowych, plac zabaw dla dzieci oraz boisko sportowe , które służy przede wszystkim drużynie piłkarskiej KROKUS Kwiatkowice, która od lat uczestniczy w rozgrywkach ligowych i ma swoich wiernych kibiców.

Dawne nazw wsi

Uquatka – 1202r.

Quatcovici – 1217r.

Queckowicz, Queckwitz – 1339r.

Läess – 1374r.

Aldon Loes – 1375r.

Alden Leys – 1437r.

Alden Lass – 1448

Altlest – 1666/67r.

Altläst – 1845r.

Kwiatkowice – po 1945r., nawiązuje zapewne do najstarszego nazewnictwa. Uznaje się, że nazwa pochodzi od imienia własnego Chwat czy też  Chwatek bardziej niż od Kwiatek czy Kwiotek.

Historia wsi i dóbr

Na miejscu obecnej wsi znajdowała się osada  założona przez klasztor w Lubiążu pod koniec XII w. Jej średniowieczne pochodzenie potwierdzają badania archeologiczne.

W XVIII w. utrwalił się administracyjny podział miejscowości na dwie części: północną , mniejszą należącą do gminy miejskiej w Prochowicach i południową przynależną do klasztoru w Lubiążu. Nie była to sytuacja sprzyjająca rozwojowi wsi.

W połowie XIX w. Kwiatkowice przedstawiały sobą zespół zabudowy rozlokowanej  wzdłuż głównej drogi wiejskiej o łukowatym przebiegu na linii wschód – zachód i pogrupowanej w nieduże gospodarstwa złożone  z 2-3 zabudowań w części należącej do Prochowic i jeszcze skromniejsze w części należącej do klasztoru. Ponadto w  części prochowickiej część domostw pobudowana była przy meandrycznie wijącej się w starorzeczu Kaczawy północnej odnodze głównej drogi wiejskiej. Z klasztorem łączyła miejscowość droga biegnąca w kierunku północno – wschodnim ku przeprawie przez Odrę, a z Prochowicami – przedłużenie głównej drogi wiejskiej w kierunku zachodnim. Do klasztornej części wsi należały ponadto znacznie od nich oddalone:  królewskie leśnictwo i cegielnia. We wsi już w XVIII w. funkcjonowały: szkoła katolicka, kościół filialny katolicki, kuźnia, od połowy XIX w.: olejarnia, leśnictwo, szkoła ewangelicka filialna a w 1939 : cegielnia i szkoła ludowa. Najwięcej ludności wieś liczyła w 1845r – 430.