Mierzowice – wieś pięknie położona w północno-wschodniej części gminy otoczona z jednej strony Rezerwatem Brekinii z drugiej obszarem chronionym - Korytarz Ekologiczny Mierzowice. Wieś liczy 324 mieszkańców, znajduje się w niej: kościół wzniesiony w latach 80-tych w miejscu starego kościoła ewangelickiego, zabytkowy nieczynny cmentarz, wiejski dom kultury wybudowany w ramach programu odnowy wsi z wykorzystaniem środków unijnych i oddany do użytku w 2008r., leśniczówka  oraz sklep. We wsi funkcjonuje kilka dużych gospodarstw rolnych w tym parę nastawionych na produkcję zwierzęcą, jest duży sad i gospodarstwo agroturystyczne

Dawne nazwy wsi 

Mezireche – 1267r.

Mereczicz – 1339r.

Merschewicz – 1376r.

Merschwicz – 1399r.

Merschewitz, Mertschitz – 1540r.

Merswitz – 1579r.

Merschwitz – ok. 1634r. do 1945r.

Mierzowice dialekcie frankońskim Mersch oznacza obszar obfitujący w wodę, toteż nazwa Merschwitz może być tłumaczone jako Wasserdorf  lub też jako wieś położona między ciekami wodnymi (Międzyrzecze).

Po 1945r.Mieroszewice, od 1947r.  Mierzowice

Historia wsi i dóbr

Mierzowice są wsią o średniowiecznym pochodzeniu. W urbarzu z 1410r. zawierającym wykaz posiadłości klasztoru trzebnickiego zawarte były informacje o wsi. Liczyła ona wówczas 24 łany. Na początku XVI w. właścicielami folwarku w Mierzowicach była rodzina Tschetschke. Majątek zmieniał często właścicieli.

Już w 1376r. w dokumencie kardynała Joanna wymieniony został pleban kościoła w Merschewicz , świadczy to zatem, że we wsi był kościół. Z przekazów wiadomo, że była to niewielka budowla drewniana, która ok. 1655r. została gruntownie odremontowana. Kościół ewangelicki o konstrukcji drewnianej został wzniesiony w 1694r., fundatorką kościoła była właścicielka majątku Anna Elizabeth von Hochberg. W latach 1700- 1707 kościół przejęli katolicy. W 1864r. z powodu szkód wyrządzonych przez pożar przemurowano zachodnią ścianę, w 1812 dokonano napraw organów a w 1913 r. miało miejsce dalsze przemurowanie ścian kościoła i pokryto dach dachówką. We wnętrzu kościoła znajdował się ołtarz typu architektonicznego z obrazem centralnym przedstawiającym scenę Narodzin Chrystusa  pochodzącym prawdopodobnie z okresu budowy kościoła. Przy kościele funkcjonowała szkoła, do której uczęszczały również dzieci z Gromadzynia. W 1792r. spłonął od uderzenia piorunem budynek szkoły. Jeszcze w tym samym roku wzniesiono nową szkołę, którą rozbudowano w 1858r. Do gminy ewangelickiej należały również dom kantora, stary cmentarz przy kościele w centrum wsi i nowy założony w 1911r. i otoczony murem wzniesionym przez miejscowego przedsiębiorcę budowlanego Augusta Hellena, który też spoczął na tym cmentarzu jako pierwszy oraz łąka i kawałek lasu i gospodarstwo przyległe do domu kantora.

Mierzowice posiadały  zabudowę  rozłożoną po obu stronach drogi biegnącej  w kierunku wschód – zachód i znajdowały się tam domy ludności wiejskiej o różnym stopniu zamożności, na przemian gospodarstwa kmieci, zagrodników i chałupników. Od 1913r. droga została wybrukowana, zaś już znacznie wcześniej (XVIII w. ) była obsadzona lipami, podobnie teren kościoła. Od niej odbiegały równolegle odcinki w kierunkach północnym i południowym, przy których znajdowały się gospodarstwa nowszego pochodzenia. Mniej więcej w połowie drogi, pośród domów stał kościół, na wschód od niego stał dom parafialny, dom kantora i szkoła. Majątek położony był pośrodku wschodniej połowy północnego szeregu zabudowy wsi. Stąd też wiódł kawałek wybrukowanej drogi ku trasie Mierzowice – Lisowice. W dolnej  wsi   znajdował się park dominialny, zaś w górnej staw przy karczmie. Wcześniej funkcjonująca cegielnia została przekształcona w tartak . Większość mieszkańców wsi zajmowała się rolnictwem, ale funkcjonowali wśród nich także: młynarz, browarnik, handlarz bydłem, stelmach, kramarz. W 1933r. we   wsi znajdowały się: rzeźnia, dwie piekarnie, dwa sklepy, dwie gospody, dwie plantacje ogórków, tartak, zakład budowlany, stolarnia wytwarzająca meble oraz kuźnia.

Obecnie spośród ważnych dla historycznego układu wsi budowli nie istnieją kościół oraz większości budynków należących do gminy ewangelickiej. Znacznemu zniszczeniu uległy także obiekty dawnego majątku.